SPOKÓJ

Zauważyłam, że mimo wszystko, niespotykanie spokojny za mnie człowiek. Nie krzyczę. Nie złoszczę się zbyt często. Jestem cierpliwa. Nauczyłam się czekać - na wszystko. Chociaż, czasem chciałabym już teraz. Wtedy trochę mnie ponosi. I gubię klucze, okulary, portfel. Znajduję. Kamień spada z serca. I znów jestem "spokojny człowiek", który umie czekać wytrwale - na wszystko.

Tego lata doczekałam się pierwszych, samodzielnych kroków dziecka. Świadomych wyborów, potwierdzeń lub zaprzeczeń Małej Adulińskiej. Dotrwaliśmy w czekaniu na niewerbalną komunikacji z dzieckiem. Czytelną i codzienną. Czekaliśmy i pracowaliśmy nad tym by w końcu to nastąpiło. Chociaż nie naciskaliśmy...

Czekaliśmy i daliśmy dziecku spokój. Tylko ten nas uratuje;)

lato! wróć...